DE laatste dag van januari, nu zo’n maand geleden, was ook de laatste dag van 41 jaar voor Katelijne Baes. De laatste dag op de school waar ze eigenlijk al heel haar leven mee verbonden was. Van leerling tot leerkracht, ICT-coördinator en de laatste 16 jaar als directeur.
Er zijn niet veel dagen waarop iconen afscheid nemen. Maar wanneer het gebeurt, staat de wereld even stil. Dat was zo toen Martine Tanghe afscheid nam aan het einde van 2020. Recenter nog Angela Merkel. Eind januari kwam daar nog zo’n icoon bij. Katelijne Baes gaat met pensioen. 41 jaar lang werkte ze op de basisschool in onze gemeente. Daarmee raakte ze de werelden van meerdere generaties Stekense gezinnen.
In een interview met Gazet Van Stekene blikt ze terug op die jaren, waar de school helemaal onherkenbaar geworden is. ‘In 1981, toen ik begon waren de scholen natuurlijk nog gescheiden. Ik begon op de jongensschool, en die was nog erg primitief. In elke klas stond toen nog een mazoutverwarmer, die je elke morgen moest aansteken. De schoolgebouwen waren ’s morgens dus nog ijskoud.
Maar zo’n mazoutverwarmer was helemaal niet ideaal. Als er te veel mazout in zat, gaf dat een ongelooflijke walm als je ‘m aanstak. De leerlingen die dan tegen de verwarmer zaten hadden allemaal een rood hoofd van de warmte. De leerlingen tegen ’t raam hadden het dan weer koud.’
Traject
Beginnen op de school was trouwens een streepje geluk, herinnert Katelijne zich: ‘We waren toen met vijf afgestudeerd dat jaar, en toen moesten we bij de pastoor een lotje trekken om te zien wie de functie kreeg. En ik heb het juiste lotje getrokken.’
In haar jaren van dienst ging ze van de jongensschool naar de meisjesschool (die had al sinds haar eigen studiejaren radiatoren), kreeg ze later de functie van ICT-coördinator van de zuster, en werd ze ook nog eens zorgcoördinator, voor ze, 16 jaar geleden, directrice werd. ‘Als ik vandaag opnieuw zou mogen kiezen, zou ik iets in de IT gaan doen’, lacht Katelijne. ‘Daar heb ik echt wel mijn ding in gevonden.’
Maar ICT in de jaren ’90 was nog niet wat het vandaag is. ‘We hadden een beperkt aantal computers, volgens mij was dat in het begin zelfs leasen in plaats van aankopen. De toepassingen waren heel beperkt. Een groter verschil met vandaag kan je niet hebben. Vandaag is bijna alles digitaal, ook omwille van corona.’
Digitale Revolutie?
Toch heeft ze bedenkingen bij die digitale revolutie: ‘Alles is meer en meer voorgekauwd. Vroeger schreven de kinderen in een schriftje de sommen over, en maakten ze dan. Nu is het maar gewoon het werkboek openslaan en de antwoorden invullen. Of zelfs via de computer. Ik blijf erbij dat dingen neerschrijven nog altijd beter werkt. Dat merk ik ook bij de tafels in het tweede leerjaar.
Vroeger was dat drillen tot ze erin zaten. Vandaag is die dril veel minder intensief. Je merkt dat het hoofdrekenen dan ook achteruit gaat.’
‘Thuis zitten de kinderen ook vaker achter een computer. Ik denk dat sommige ouders ook soms gewoon uit gemakzucht een tablet geven aan de kinderen, dan zijn ze een tijdje stil. Dat zal dan wel ten koste gaan van het buiten spelen.’
Toch relativeert Katelijne: ‘In mijn tijd zeiden ze ook al dat het allemaal achteruit ging. En nu klink ik zelf zo. Het zal uiteindelijk allemaal wel goedkomen.’ (lacht)
Wat wel positief was aan corona, was dat ze elke dag aan de poort stond om de kinderen binnen te laten: ‘Dat is echt wel een verbetering geweest. Je leert die kinderen terug op een andere manier kennen. De ouders kunnen je ook al eens iets vragen. Daar heb ik echt wel van genoten.’
In haar nieuwe leven ziet ze vooral haar fiets als toekomst. ‘Fietsen, fietsen, fietsen.’ Een stukje wereld zien mag daar zeker bij, maar de fiets zal dan toch mee in de koffers zitten. Maar over één ding is Katelijne zeker: ‘Ik ga het missen.’
