Mikado: het spelletje waarvoor ik al twee lentes wordt uitgenodigd. Elke ochtend liggen de stokjes kris kras door elkaar op ons balkon. De tegenspelers, een koppel kauwen, heb ik helaas nog niet in levende lijve ontmoet dus de fun van de uitdaging is nihil. Ik wil mijn tegenstanders in de ogen kunnen kijken, eventueel hun strategie peilen aan de hand van hun lichaamstaal.
In eerste instantie ergerde ik me aan de onuitgenodigde gasten maar nu ben ik blij met de eerste tekenen van de lente terwijl het weer al maanden balanceert op het randje van zondvloed. Dit gevoel moet Noah – jawel, die met zijn volgestouwde Ark – ook hebben gehad toen de duif terugkeerde, het hoopgevend takje in de bek gekneld.
Ondertussen gaat het bouwproject onder de dakpannen onverstoorbaar verder en ruim ik op regelmatige basis ‘ulderen nest’ op. Tja, het is niet iedereen gegund, een warm nest, laat staan de opkuis ervan. Als kind van, ouder en leerkracht besef ik hoe cruciaal dit gegeven is. Sommige mensen blijven hun ganse leven rondfladderen – onthecht als ze zijn – omdat de bewuste twijgenconstructie door bepaalde factoren uit de boom werd getild en op de grond gesmakt of ze door scheefgegroeide situaties uit het nest werden geduwd. Het lijstje afvinkend komen we ook bij de categorie ouders die zelf de vlucht namen op zoek naar betere – voor hen warmere – oorden. Of dit dan uiteindelijk zo blijkt, laat ik in het midden.
Ik denk dat ik mezelf mag labelen – doen we toch zo graag – als ervaringsdeskundige op vlak van nestjes bouwen zowel privé als professioneel waarbij het toestoppen van voer – in welke vorm dan ook – in de constant opengesperde bekjes een fullcontinu job is. Net als het eindeloos over en weer gesleep van al hetgeen een nest kuikens nodig heeft om daarna geduldig toe te zien hoe de jonkies hun onervaren vleugeltjes uitstrekken om de eerste vlucht te nemen. Fingers crossed voor een veilige landing, liefst op vaste bodem of een stevige tak.
Telkens wanneer de meesten van ons weer in een alles- is-toch-vanzelfsprekende way of life verkeren verschijnt Eric Goens, programmamaker, met zijn priemende vinger om dit ergens op te leggen.De docureeks Gewoon Buitengewoon is een realistische maar integere getuigenis van een groep adolescenten die genoodzaakt zijn altijd onder moeders- of vadersvleugels te blijven omdat ze in het groot maatschappelijke nest als koekoeksjong of uilskuiken bestempeld worden. Een vogel voor de kat worden is de grootste bekommernis van hun ouders. Gelukkig wordt deze zorg gedeeltelijk uit handen genomen door experten werkzaam in aangepaste scholen en instellingen. Met het motto ‘elk vogeltje zingt zoals het gebekt is’ gaan ze aan de slag. Superhelden zijn het maar dan zonder cape en met een grote dosis veerkracht, geduld en liefde. Helaas, economisch niet interessant en zeker niet rendabel, gevolg: te weinig voorzieningen dus lange wachtlijsten.
Daarom wil ik een nieuw media event lanceren genaamd De Gouden Pluim. Alle schijnwerpers en camera’s gericht op de oververmoeide, onbaatzuchtige en ondergefinancierde opvoeders, begeleiders en ouders. Bestel alvast een onbeperkt aantal kilometers rode loper want de lijst genomineerden zal ellenlang zijn. Een media event hand in hand met grote sponsors en excessieve bedragen, al dan niet uitgereikt met een symbolische cheque. Ruimschoots genoeg om een aantal mooie bouwprojecten op te starten en excellent personeel aan te werven. Een pluim op mijn hoed!