Ik nodig je uit om een buitengewone vrouw te ontmoeten, Isabel Ordenara Viteri, die 20 jaar geleden naar België emigreerde. Hier ontmoette ze haar partner, kreeg kinderen en is actief in de Kemzeekse gemeenschap. Maak kennis met een vrouw die, ondanks moeilijke levenservaringen, hoopvol vooruitkijkt en buitengewone plannen heeft.
‘Ik woon sinds 13 jaar samen met mijn Cubaanse man. We hebben drie kinderen, maar één meisje is in december overleden. Melisa was een kind met het syndroom van Down. Een prachtig klein meisje, ze stierf plotseling binnen 3 dagen. Een monsterlijke dag op 10 december en op de 31e zou ze haar eerste grote verjaardag hebben. We zijn een sterk gezin, mijn man is een goede vader en een steun voor me om in deze moeilijke tijden om vooruit te komen. Onze dochters doen het goed op school en ook daarbuiten.’
‘We hadden geen kindje met syndroom van down verwacht, tijdens de controle leek alles normaal. Nadat ze geboren was, kregen we te horen dat het een meisje was met het syndroom van Down. Shock en ongeloof. We hielden van haar met heel ons hart. Ik bleef 7 jaar thuis om voor haar te zorgen. Ik ben trots op haar, ze ging naar een normale school en probeerde alles te doen zoals haar zussen. Ze was altijd bezig, onder meer bij de Chiro. Na haar dood zocht ik een baan en werd kinderverzorgster tijdens de middagpauze op een kleuterschool. In de toekomst wil ik ook mijn rijbewijs halen. Helaas is dit momenteel niet mogelijk. De tijd zal het leren, alles stap voor stap.’
Waarom koos je voor België?
‘Ik kwam naar België omdat mijn zus in Antwerpen woonde. Mijn jongere broer wilde naar haar toe en ik ging mee om hem te steunen. De eerste jaren was ik hier zonder papieren. Ik heb gewacht op regularisatie en toen kreeg ik verblijfsrecht.’
Wanneer was je voor het laatst in Ecuador?
‘Ik ben al 20 jaar niet meer in Ecuador geweest. Inmiddels is mijn moeder overleden tijdens covid, ze stierf binnen 3 dagen, later overleed ook de vader van mijn man. Tijdens de pandemie was de situatie in Ecuador verschrikkelijk. Zoveel moeilijke situaties hebben ons getroffen. Ik moet toegeven dat Melissa’s school erg ondersteunend is geweest. Ze organiseerden een lichtjesmars, onze buren steunden ons. Tot op de dag van vandaag vragen ze hoe het met ons gaat en deze steun van mensen brengt licht in ons leven.’
‘Aan de muur hangt een foto van Melissa gemaakt van diamanten, het werk duurde 6 maanden. We kregen de foto van een vriendelijke familie van de beste vriendin van mijn oudste dochter. Melisa had veel knuffels en na haar dood verdeelde ik de meeste knuffels onder haar klasgenoten.’
Vertel me over je toekomstplannen …
‘Toen Melisa nog leefde, besloten we een pleegezin te worden. De procedure loopt nog en als alles goed gaat, komt ons eerste kind in januari. In eerste instantie zal het alleen voor ondersteunende pleegzorg zijn voor weekends of vakanties. We staan open voor kinderen met het syndroom van Down. Er zijn veel kinderen die steun, liefde en aandacht nodig hebben. Het is heel belangrijk voor hen om goed te kunnen functioneren in de wereld van volwassenen.’
Quote:
‘Toen Melissa nog leefde, besloten we een pleeggezin te worden. De procedure loopt nog en als alles goed gaat, komt ons eerste kind in januari.’
Isabel Ordenara Viteri
