Oud-Kemzekenaar Luc Samson en zijn vrouw Vanessa vertrokken in oktober 2020 naar het zuiden van Spanje. Eerst huurden ze een huisje in Ronda, in juni 2021 kochten ze een huis in Comares op het platteland, wat ze in Spanje ‘el campo’ noemen.
‘Andalusië had altijd al een speciaal plekje in ons hart. De historiek van steden als Sevilla, Cordoba en Granada trok ons geweldig aan, samen met het landschap van heuvels en bergen en de zon natuurlijk. We vonden ons plekje in de Axarquia boven Velez-Malaga en Torre del Mar aan de Costa del Sol, in de vallei van de Rio de la Cueva. Afgelegen, rustig tussen avocado- en mangoplantages, tussen olijf- en amandelbomen.’
Eén keer per week ‘de berg’ af
‘We hebben geen directe buren, onze dichtste buur is het vakantiehuis van een Deen vijfhonderd meter verderop. We zijn wellicht wat meer eenzaten geworden, het drukke verenigingsleven, vrienden- en familiebezoeken hebben we niet meer. We komen een keer per week ‘onze berg’ af voor inkopen in de grote stad en spreken soms af met enkele internationale koppels om te gaan wandelen. Het dagelijkse nieuws komt niet meer zo door, de afstand is letterlijk en figuurlijk wat groter. Negatieve nieuwsberichten worden onmiddellijk wat genuanceerd omdat je buiten kunt kijken en de prachtige natuur ziet onder een zon in een blauwe hemel, ook in de winter.’
Tijd voor een gesprekje over het weer
‘We volgen minder commentaren op de sociale media en dat geeft meer rust. De druk van oorlog, hoge energietarieven of politieke onmacht op de mensen van het platteland is kleiner. De boer heeft tijd voor een gesprekje over het weer, hij deelt avocado’s, olijven en mango’s met ons. De buurvrouw brengt ons een stukje gebak of een lokale lekkernij. We worden uitgenodigd voor een verjaardag met heel eenvoudige dingen, chocolademelk en een stukje cake, met zijn allen rond de tafel en samen lachen. Dat is het leven in een klein gehuchtje.’
‘We spreken allebei redelijk goed Spaans, we volgden taalcursussen op een drie jaar durende wereldreis. Maar we krijgen nog te weinig gelegenheid om Spaans te praten. De activiteiten in het dorp zoals padel of zumba worden meestal bevolkt door een gezelschap van Engelsen, Nederlanders en Scandinaviërs.’
Duizend klusjes op de planning
‘We werken veel in de tuin, hebben recent nog verbouwd en dus staan er nog duizend klusjes op de planning. Maar de tijd is onze bondgenoot en wat vandaag niet kan, krijgt morgen een kans. ‘Mañana’ is nog steeds van toepassing, gezien door een Spaanse zonnebril.’
Stekene blijft in het hart
Luc was een graag geziene gast als regisseur bij toneelgezelschap ’t Kelderken in Kemzeke. ‘Toneel staat niet meer op de agenda, wel volg ik via de sociale media nog wat zich in Stekene afspeelt en hoe het er aan toe gaat bij ’t Kelderken. Stekene blijft in mijn hart ook al ben ik er al een tijdje weg. Veel mooie herinneringen, leuke mensen en de organisatie van heel wat geslaagde evenementen in het verenigingsleven. Ik schrijf ook opnieuw, eind 2021 publiceerde ik mijn eerste roman ‘Het uur van de lever’ (nog te bestellen op Boekscout.nl) en misschien zit er nog wel een tweede boek aan te komen.’
Leven in Spanje is een droom
‘Leven in Spanje is toch wel een beetje een droom. Natuurlijk is er de status van de gepensioneerde, je wordt betaald om niks te doen, geen verplichtingen, enkel leuke dingen. Een citytrip, stadsbezoeken, interessante musea, terrasjes doen, een wijntje met een tapa, genieten van de vele uren zon en de zeelucht. Wat wil een mens nog meer. De grootste aanpassing was het onthaasten, dat moesten we echt leren. Ook geduldig zijn is een leerproces zowel op administratief vlak, als bij een aankoop of de bediening in een restaurant.’
Wanneer gaat het nog eens goed regenen?
‘Soms denken we wel eens dat we een beetje terug in de tijd zijn gekatapulteerd. Het leven op ‘el campo’ is misschien wel het leven uit de jaren zestig en zeventig in Vlaanderen, met het moderne comfort van nu. Maar de mensen stralen rust uit en stress ligt nog niet op de loer of het moet de zorg om water zijn. Wanneer gaat het nog eens goed regenen en lang genoeg om de stuwmeren en de watertanks te vullen? Verder is aanpassen aan het goeie leven de belangrijkste doelstelling. De moestuin, bloemen en planten en het feit dat niks hier plat is om te wandelen, houdt ons gezond.’
