Onlangs kwam Trinny op consultatie. Verstokte vrijgezel en al 8 jaar lang vechtend tegen een eetstoornis. Op haar dieptepunt werd ze tijdelijk opgenomen in de jeugdpsychiatrie, vel over been. Sedertdien is haar relatie met eten ‘onder controle’. Nauwgezet rekent ze calorieën uit, stelt met haar diëtiste uitgebalanceerde maaltijden samen, eet op uur en tijd. Genieten van een maaltijd zit er al lang niet meer in. Ze eet omdat het moet. Zo heeft ze voldoende brandstof om te gaan werken, de hond uit te laten en soms eens af te spreken met vriendinnen, … om te leven, dus. Met de moed der wanhoop kwam ze langs, in de hoop van die eet-stress af te geraken. Al geloofde ze er niet echt meer in. Ze had al zoveel geprobeerd.
Off we go! Niets te verliezen … behalve die stress dan.
Ik ga op zoek naar de leeftijd waarop het zaadje werd gepland voor dit probleem. Het blijkt op haar 17de te zijn. Trinny trekt wit weg. Haar adem stokt. Haar blauwe ogen wijd open.
Wat blijkt: op haar 17de had ze een liefje. Haar eerste ‘echte’ lief, fluistert ze. Hij was knap en sterk. Maar echt ‘lief’ was hij niet. Hij wist goed wat hij wou en daar kon ze niet tegenop. Hij was in hun relatie een paar keer te ver gegaan, zij durfde geen nee zeggen. Voor ze het wist, deed ze dingen waar ze helemaal geen zin in had. Niemand die het wist. Ze was alle controle kwijt. Gelukkig verhuisde hij naar het buitenland en verloren ze contact. Ze had dit nog nooit aan iemand verteld. Eigenlijk dacht ze dat ze ‘t een plekje had gegeven. Niet dus. Haar lichaam reageerde immers nog steeds heftig op de herinnering. Hoog tijd om dit trauma van z’n lading te ontdoen. Niet door erover te praten, wel door haar brein te resetten. EMDR to the rescue!
Een kwartier later blikken we terug op die herinnering. Ze voelt er niets meer bij. Haar ademhaling blijft rustig, haar lijf ook. Stomverbaasd kijkt ze me aan. Hoe kan dat? De herinnering is er nog, de stress niet. ‘Is mijn eetprobleem hiermee opgelost?’, vraagt ze kritisch.
Dat zal nog moeten blijken.
Na enkele weken zie ik haar terug. Een stralende lach, fonkelende ogen. Ze voelt zich bevrijd, vrolijk en licht. Eten gaat een pak makkelijker, zeker de zelfgemaakte gezonde dingen. Die smult ze met smaak op. Op de vraag wat er vandaag mag ‘gereset’ worden, antwoordt ze: ‘“Nu nog leren genieten van andermans kookkunsten. En snel! Liever gisteren dan vandaag, graag.’
‘“Vanwaar dat ongeduld?’, wil ik verwonderd weten.
‘Gho,’ grinnikt ze ondeugend, ‘als je je inschrijft voor First Dates, moet je wel relaxed op restaurant kunnen gaan, hé.’