Papa Bob vertelde hoe zijn zoon erg ‘moe’ werd van het zitten op schoolbanken. En hoe ze hun eigen weg hebben gevonden om zoonlief optimaal te laten leren. Thuis, ver weg van die schoolbanken.
Ik zie ze in m’n praktijk regelmatig passeren: ze willen (lees: kunnen) niet meer naar school. Geprangd tussen hun eigen behoeften en de verwachtingen van ouders, school, maatschappij. Geklemd tussen schip en wal. Zoekend naar oplossingen, soms van de regen in de drup. Vol verwachting of soms met de moed der wanhoop nemen ze contact op.
Ouders hopen dat ik hun kind kan helpen om blijer naar school te gaan. Netjes met de schooltas op de rug, zoals het hoort en bij de meesten ook gaat. Al meer dan 100 jaar lang … absorberen, reproduceren, … leren.
Ik hoop op mijn beurt dat ik het kind gewoon blij kan maken. En sterker. Zodat het dichter bij zichzelf staat. Meer in contact met wie het écht is en wat het écht nodig heeft. En moediger ook. Meestal lukt dat en keren ze terug naar de klas.
Af en toe resulteert mijn interventie in ‘NIET terug naar school’. Want de kloof tussen ‘behoeften’ en ‘verwachtingen’ blijkt soms net iets te groot.
Het is een struggle voor velen: dat schoolgaan. De schoolbanken zijn de laatste eeuw niet veel veranderd. De kinderen des te meer. En dan wringen er wel wat schoentjes. Stil zijn en luisteren: het wordt steeds moeilijker.
Social media: een zegen voor wie zich fijne vrienden heeft. Een vloek voor wie kwetsbaard is en worstelt met dat sociale gedoe. Dan blijven pesters je achtervolgen tot thuis.
De speelplaats: voor de meesten dé plek om lekker te spelen, maar ook dé plek waar venijn, ruzie, discriminatie, … vrij spel heeft. En verwachten dat de toezichters daar alle conflicten kunnen vermijden … da’s onmogelijk. De rugzakjes: moeilijke thuissituaties, speciale karaktertjes, trauma’s, armoede, … dat heeft een impact op kinderen. En hun leervermogen. En hun gedrag. En ja … de ‘schermpjes’: daar kunnen we niet onderuit. Dus ja … zo is ‘gewoon blij naar school gaan’ niet voor iedereen vanzelfsprekend.
Eerst komt er weerstand. Angst. Worst-case-scenario’s borrelen op. Tot je voelt: het is buigen of barsten. Blij of ongelukkig? School-leren of thuis-leren?
En eens de beslissing valt, is het veel gedoe om alles te regelen, om aan leermateriaal te geraken, om het kind tot leren te brengen, om je weg hierin te vinden.
Dus hoedje af voor iedereen die de sprong waagt om thuis te leren. Uit vrije keuze of noodzaak. Een medaille voor al die ouders die het engagement met hun kinderen aangaan voor thuis onderwijs. Een dikke duim voor de studenten, vrijwilligers, leerkrachten-op-rust die zorgen voor bijlessen …
Ik zou het niet kunnen, denk ik dan. Hoewel ik graag mijn eigenzinnige ding doe, ben ik stiekem wel blij dat mijn kids op school gewoon mee zijn.
Er wordt hier wel eens geklaagd en gezaagd, maar we passen nog net in het ‘boekenwijsheid’-systeem. Verouderd, ondanks high-tech it-snufjes en bevlogen leerkrachten.
Al droom en hoop ik dat ons onderwijssysteem zich toch snel wil wagen aan échte vernieuwing. Er is immers nood aan een heuse (r)evolutie wil je ieder kind mee krijgen in onze scholen. Een stapje met een keer. Je weet wel: golfjes in het water tot er een tsunami van verandering ontstaat. Dat heeft het onderwijs nodig om van dat schoolmoe af te geraken.
Maar tot dan … neem ik mijn hoedje af voor alle papa Bob’s in de wereld.
En maak ik met wat Erika-magie zoveel mogelijk schoollopende hartjes blij.
Druppeltjes-gewijs. Alle beetjes helpen, zei de mug, en ze plaste in zee.