De week van de poëzie ligt nog maar net achter de rug of ik bots met mijn favoriete tweewieler – meer dan 50.000 km op de teller – op een poëtisch drieluik waarvan de teksten geverfd op metershoge witte lakens. De Nobelprijs voor literatuur zullen de auteurs wellicht nooit winnen maar hun rijmelarij is meer dan verdienstelijk. Wat dacht u van: ‘Fliep Fliep hoera, varken – alapca, onze vogel 50 – maf schaap is de preut af.’ Probeer hier als buitenstaander maar een touw aan vast te knopen. Een laken verder volgt al wat meer verduidelijking: ‘Bakker is nu boer, ovens staan stil, Filip Ilse Alpaca van bil.’
Mijn grijze hersencellen draaien overuren, gelukkig komt Ilse de vrouw des huizes aanlopen, één van de hoofdpersonen van het poëtisch gebeuren. Ilse en Filip – mijn euro begint stilaan te vallen – zijn de beste bakkers van Kemzeke en tout court van het ganse Waasland. Nog maar een dag geleden heb ik op de 62ste verjaardag van mijn fantastische madam een goddelijke halve taart soldaat gemaakt, geproduceerd bij Filip en Ilse. Het derde luik laat niets aan de verbeelding over: “Hert, ree of everzwijn bij dezen bakker mag de brouwer er zijn, hij wordt Abraham, zuipen met hem = lam.” Hoe dan ook: gefeliciteerd Filip!
Wat verder op de Heirweg een voortuin vol kunstwerken. Een hele tijd stond er een hert in brons geparkeerd maar dat vond een nieuw onderkomen in Zonnebeke, vertelt Peter Willaert bestuurder van Intermassa. Peter en zijn vrouw Wendy kopen kunstwerken op en trachten een nieuwe eigenaar te vinden. Blikvanger is momenteel een monumentale paardensculptuur samengesteld uit auto-onderdelen, met op de zijkant 2 roodgelakte nuances. Wanneer u de Heirweg passeert: dit paard kan van u worden, heeft geen krachtvoer, gras of suikerklontjes nodig.
In de Polken een confrontatie met een onuitroeibaar probleem: eigenaar zaait gazon maar ziet zijn voortuin keer op keer vernield door voorbijrazende wagens die, omwille van de smalle weg, uitwijken en de beloftevolle grassprietjes meteen weer naar de verdommenis helpen. Doortastende eigenaars leggen kasseien op het gazon of voorzien ze van – al dan niet verlichte – houten paaltjes. Geen chauffeur die dan nog over deze kasseien of paaltjes scheurt. Hier, in de Polken, staat als alternatief een bordje, weggeplukt uit de week van poëzie: “Ik doe mijn best om te groeien.” Sam Gooris hoeft hier de eerste maanden nog niet langs te komen…
