BIJ wielerliefhebbers gaat er bij de naam Guido Haentjens (69), geboren en getogen in de IJzerhandstraat, zeker een belletje rinkelen. Guido was één de vele Stekense wielrenners die furore maakte in het peloton. De Gazet luisterde naar een vermakelijk verhaal over drie wielercarrières, een zeepcentrale, het kweken van honden en fietsvakanties in Andalusië…
‘Ik weet nog goed toen ik achttien was vroeg ik aan mijn ouders of ik mocht gaan koersen. Er viel een ongemakkelijke stilte tot mijn vader zei: ‘Wat kan daar van komen? Je drinkt af en toe een pint en je rookt teveel.’ Ik nam mijn sigaretten, legde ze op de schouw en stopte met roken. Van dan af kreeg ik min of meer de toestemming om te gaan koersen. Mijn eerste fiets, een rode-oranje Flandria, heb ik zelf betaald, het was geen topmodel. Tijdens de winter ben ik beginnen trainen, af en toe reed ik een prijs in de juniorencategorie. Tijdens mijn legerdienst, in Turnhout en Soest, kreeg ik enkele faciliteiten, ik mocht twee halve dagen trainen.’
‘Na mijn legerdienst stapte ik over naar de liefhebberscategorie, ik koerste voor de club ‘Oostakker-Lochristi’ waarvan ook de latere profs Willy De Geest en Walter Schoonjans deel uitmaakten. Op mijn 32ste ben ik, voor de eerste keer, gestopt met wielrennen. Ondertussen was ik eigenaar geworden van een Zeepcentrale. We verkochten zeep en onderhoudsproducten voor cafés en particulieren.’
Tweede carrière
‘Maar het bloed kruipt waar het niet kan gaan en op mijn 37ste ben ik terug gestart met wielerwedstrijden. Mijn jongere broer Rudy koerste ook en het begon weer te kriebelen bij mij, maar drie jaar later vond ik het welletjes. Ik heb niettemin een dertigtal wedstrijden gewonnen. Ik was niet supersnel, ik moest het hebben van mijn demarrage, ik was vooral een tempobeul. Met koersen viel toen nauwelijks iets te verdienen, het is altijd een hobby gebleven. Mijn Zeepcentrale had ik ondertussen verkocht en ik was honden beginnen kweken in Temse-Velle.’
Derde carrière
‘In 2000, ik was toen 46 jaar, startte ik mijn derde wielercarrière. Op vraag van oud-wielrenner Herman Beysens kreeg ik de vraag of ik wou deelnemen aan de Ronde van Burkino Fasso. Ik stond er niet meteen om te trappelen maar liet me uiteindelijk toch overhalen en nam een vergunning bij de Vrije Bond. Helaas, net voor de start naar Burkina Fasso kwam ik zwaar ten val in een wedstrijd in Sint-Lievens-Houtem en brak mijn heup, daar ging mijn Afrikaanse droom. Aan de ronde was ook een goed doel verbonden, via de vzw ‘De vrienden van Burkina Fasso’ werden meer dan 100 waterpompen, inclusief het onderhoud, geïnstalleerd. Om mijn actief wielerverhaal compleet te maken: op mijn 50ste ben ik gestopt. Ik wou mijn laatste koers rijden in Stekene, maar het regende zo hard dat niet meer vertrokken ben, het was genoeg geweest.’
Fietsarrangementen
‘Op vakantie in Turkije met mijn vrouw Hilde, kregen we het idee om fietsvakanties te organiseren. Wij kochten mountainbikes, werkten samen met touroperator Corendon en boden fietsarrangementen aan. In 2016 heb ik het Turkse project overgelaten aan één van onze begeleiders. Op zoek naar een nieuwe bestemming zochten we eerst aan de Algarvekust maar vonden onze droomlocatie in het Spaanse Motril. Sindsdien organiseren wij via bikefunandalucia.be begeleide fietsvakanties, zowel met ‘gewone’ als elektrische fietsen, zowel voor recreanten, mannen en vrouwen.’
‘We schreven vele jaren een succesverhaal, corona strooide echter roet in het eten. We zijn opnieuw gestart en de zaken draaien uitstekend. Het gaat niet om de snelheid of de afstand, wel om de schoonheid, het avontuur, het plezier en het genieten van totaal verschillende fietstochten, veelal op bijna verkeersvrije landelijke wegen. Terwijl hier de winter zijn intrede doet zijn we van oktober tot mei verzekerd van een aangenaam klimaat in Spanje. Ik ben blij dat ik op deze manier een nieuw hoofdstuk kan breien aan mijn wielerloopbaan.’
Quote:
‘In het Spaanse Motril organiseren we sinds 2016 begeleide fietsvakanties van oktober tot mei, zowel met ‘gewone’ als elektrische fietsen, voor recreanten, mannen en vrouwen.’
Guido Haentjens
