Nooit gedacht dat ik er tegenaan zou lopen. Ik heb immers een boeiend leven vol verhalen, denk ik dan. Een gezin met 2 tieners. Een job waarbij ik mag binnenkijken in de levens van anderen. Inspiratie genoeg, zou je denken. Maar neen. Net op het moment dat je tijd, goesting én een deadline hebt … is het leeg vanbinnen. Brein in vakantiemodus.
De robotstofzuiger rijdt rond – in ’t echt en in m’n hoofd – en zuigt alle kruimels inspiratie op.
Ok. Focussen, denk ik dan. Het moet en het zal lukken.
Moeten.
Hét woord waartegen je innerlijke tiener zich onmiddellijk schrap zet. Moeten? Moet nie! Ik hoor haar stem galmen in m’n lege hoofd. Ik noem haar Contraire Carla. Geboren toen ik een jaar of twee was, peuterpubertijd en zo. Al zouden ze dat toen nog niet zo genoemd hebben, vermoed ik. Tja, ik had een sterke wil. Ook die terminologie hadden ze in de jaren 70 nog niet. Ik was gewoon ‘een moeilijke’. En een groot laweit. Ze hadden me beter Bea genoemd. Brullende Bea. Ik kon er blijkbaar wel wat van. In mijn ogen geheel gerechtvaardigd. Vanuit het perspectief van broers, ouders, nonkels … geheel onterecht en overbodig. Enfin, niet belangrijk nu.
Terug naar m’n writer’s block.
Focus, Erika. Focus. Flow komt door te focussen.
Het kriebelt om plots vanalles te beginnen oprommelen. Nestje hier, stapeltje daar, schoenen onder de tafel, slippers midden in de zithoek… Niets zo motiverend om te gaan opruimen als een opdracht die écht af moet. Moet. ‘Moeten is boeten’ … mijn associatieve brein gaat vooral de nonsense-kant op. Slecht idee.
Focus. Komaan! Focus.
Hoe meer ik wil focussen, hoe meer mijn ogen en gedachten afdwalen. Naar de workshop van gisteren, hoe fijn het was om die leerkrachten te zien stralen en de dankbaarheid te voelen over hoeveel toffe mensen m’n pad kruisen.
Misschien kan ik het daar over hebben: paden die kruisen. Over toevallige voorbijgangers die voor één seconde deel uitmaken van je leven en dan weer verdwijnen. Keer op keer. Keerpunten. Hm, ik voel je aandacht nu al verzwakken, lieve lezer. Gaan we niet doen.
Focus. Bij de les blijven, Erika.
Les. Klinkt als ‘less’ zoals in ‘less is more’. Ik zou toch beter beginnen opruimen. Volgende week is het rommelmarkt, wie weet wat manlief daar allemaal nog kan verkopen. Hoog tijd om te snuisteren in kasten, dozen, hoekjes en kantjes … weg met alles wat ooit waardevol genoeg was om aan te kopen. Dat nu overbodig is geworden. En enkel maar ruimte inneemt. Leve de 2-dehands-cultuur! Mijn brol krijgt een nieuw, waardevol leven. Win-win. Zou ‘k er nu effe snel aan beginnen? Neenee! De Gazet wacht. Allee, Bert wacht.
Bert: zoals in ‘Bèrrt, met de korte é van Bèrt… allee, van tèckel…’, je weet wel: die kleine West-Vlaming die de journalist ‘uit dat ander dorp’ wil uitleggen hoe je zijn naam juist uitspreekt. (Google it!) Of Bert van Bert en Ernie, die met de banaan in z’n oor. (Google it too!) Lachen, gieren, brullen … misschien mag ik effe wat dopamine-shotjes opzoeken op m’n socials?
Hola! Fooocus! Het wordt lastig. Zeker nu Nina de Diva ten tonele verschijnt. Onze kat komt heel even gezellig spinnen op m’n schoot om vervolgens parmantig over het klavier te ..-57<kdodmpqekrj$µàç!**~=<***_ (trippelen, dus). Pluizige staart in m’n gezicht en dan huppeldepup naar de deur: ‘miau-au-au-auw’ … want het is al zooo lang geleden dat ik haar heb binnengelaten (de volle 10 minuten)… haar blaas staat vast alweer op springen.
Springen. Als in springkasteel. Of trampoline. Het gevaar van trampolinespringen zonder net. Gebroken botten en zo. Maar, nee, daarover wil ik het niet hebben. Er is al negativiteit genoeg in de media. Ik ga voor mee positiviteit!
Focus op het positieve! Positieve focus.
De zon? Verscholen achter de regenwolken.
De vakantie? Helaas al lang gepasseerd.
…
De kat dan maar? Die blijft immer schattig, lief, grappig, innemend en vooral heerlijk zacht en ontspannend om op je schoot te nemen. Positiviteit à volonté.
De kat. Le Chat. De was. Neeneen, dat gaan we niet doen. Geen wassen en plassen … veel te negatief!
Terug naar de kat.
Als ik ze vind, tenminste. Buiten in onze tuin … of die van de buren…
Focus. Vermoeiend, zeg!
Waarom wou ik nu alweer focus?
Ohja, de column voor de Gazet. Moet dat?
Ochja, ik stuur Bert wel een mailtje. Dan schrijf ik er volgende keer wel twee.
Ik ga nu eerst wat opruimen.
Of toch niet … de kat wil weer binnen.
Weet je, oprommelen doe ik morgen wel.
Nu eerst rusten met Nina de Diva.
En focussen …