Moet er nog zand zijn? Maar liefst 250 kilometer lopen door de woestijn van Zuid Marokko. Dat allemaal in amper zes dagen. Op het heetst van de dag klom het kwik tot 48 graden, met ‘slechts’ 35 graden in de schaduw. Schaduw? Veel bomen staan er niet in de woestijn.
In Vlaanderen raakte de Marathon Des Sables vooral bekend door de uitdaging van Tom Waes in Tomtesterom. Een ervaring waarover hij zei dat ‘Het boekje plezanter was dan het eigenlijke werk.’
‘Tom heeft mij inderdaad op dit idee gebracht’, vertelt Yves Van Haver (53) die lid is van RTS (Running Team Sinaai) op zijn terras in de Kemelstraat. ‘Er is ook een halve versie met 120 kilometer in drie etappes van 30, 60 en 30 kilometer. Daar heb ik in oktober 2024 aan deelgenomen, als voorbereiding maar ook als test om de omstandigheden te ervaren. Test geslaagd, dus tijd voor het echte werk, de legendary in april 2025.’
Youtube
‘De voorbereiding was eigenlijk al bijna een jaar bezig, gaande van filmpjes kijken op Youtube tot trainen in het losse zand aan zee om het materiaal te testen. Na oktober moest dan ook nog de winter overbrugd worden om voeling te blijven hebben met de hete temperaturen. Vanaf vier weken voor vertrek twee keer per week in de sportsauna en 1 uur spinnen in een ruimte van 50° Celsius.’
‘Je bent daar enkel welkom na een grondige medische screening in de maanden voor de wedstrijd. In de universiteit van Leuven was gebleken dat ik bij constant lopen in de hitte 1,8 tot 2 liter water per uur nodig had. Dat was nipt want pakweg na iedere 10 kilometer krijg je in de Marathon Des Sables water en ik kon ongeveer 1,5 liter meenemen. Eén keer zat ik op 2 kilometer van de bevoorrading zonder water. Ik had waarschijnlijk meer verbruikt dan gepland en dan kan je niet meer lopen. Dan moet je luisteren naar je lichaam en op een trager tempo naar de bevoorrading.’
Berbertent
‘Bij aankomst in Marokko krijg je samen met zeven anderen een plaatsje in een berbertent, je thuis voor de komende negen dagen. De tweede dag is er een volledige technische controle op alles wat je nodig hebt om zelfvoorzienend te zijn in de woestijn. Een kompas, een spiegeltje om noodsignalen uit te zenden want naast twee overledenen zijn ze ooit een Italiaan negen dagen kwijt geweest. Die hebben ze uiteindelijk gevonden op 200 kilometer buiten het parcours. Enkel je tent en water hoef je niet zelf mee te sleuren door de woestijn.’
‘Vanaf dag drie begint het echte werk. Vier opeenvolgende dagen van respectievelijk 32, 40, 32 en 82(!) kilometer. Dan volgt een rustdag waar ook de wandelaars toekomen (die krijgen twee dagen per etappe) om uiteindelijk de laatste twee dagen af te sluiten met 42 en 21 kilometer. Dat alles door een eindeloze woestijn, op de terugweg is er een busreis van ruim zes uur vooraleer je terug in de bewoonde wereld bent.’
Ieder voor zich
‘Tijdens de wedstijd is het ieder voor zich maar ’s avonds wordt er met je tentgenoten nagekaart over de ervaringen van de voorbije dag. Dat is bij de meesten heel gemoedelijk en kameraadschappelijk maar ik ben toch geschrokken van de competitiesfeer die er heerst bij diegenen die echt willen meedoen voor de overwinning. Mijn doel was in de eerste plaats uitlopen, en met mijn 364ste plaats van de ruim 900 deelnemers ben ik heel tevreden. Het evenement wordt alsmaar populairder, de 40ste editie in 2026 zal rond deze tijd al uitverkocht zijn. Zeker in België leeft het, dit jaar waren er 89 Belgen aan de start waaronder ook Average Rob en zijn broer Arno The Kid.’
‘Uit die halve wedstijd van oktober had ik veel geleerd. In de eerste plaats over het parcours zelf. De meeste mensen denken bij een woestijn alleen aan zand maar dat klopt niet, het overgrote deel is steen- of rotsbodem. Daar moet je lopen wanneer het kan, eens je weer in het mul zand bent is het recupereren. Na die halve editie had ik een lijstje van negen zaken die beter moesten, het allerbelangrijkste was een betere methode om vuur te maken. Dat is nodig om je water te koken, maar probeer het maar een keer te laten branden bij die woestijnwind. En toch zijn er nog altijd omstandigheden die je niet kan voorspellen. Zo was het ’s nachts te warm, 16 graden terwijl je er maar 7 verwacht. Dan lig je slapeloos te zweten in je slaapzak en daar kregen we dan nog een zandstorm bovenop.’
Zeg nooit nooit…
Zo’n avontuur is enkel voor toplopers geschikt. ‘Ik ben 16 keer in de Dodentocht in Bornem gestart en heb die 13 keer uitgelopen. Naar de Marathon
Des Sables keer ik niet meer terug –‘maar zeg nooit nooit’ grijnst Yves-. Wat er wel op het programma staat zijn de Fantome Trail, 53 kilometer over zwaar geaccidenteerd terrein, Grizzly 100 in de Voerstreek en vooral de Trans Gran Canaria in maart 2026. Die oogt zwaarder dan de Marathon Des Sables met 126 kilometer op één dag in barre omstandigheden. Beneden bij de start mag je rekenen op bijna 30 graden maar bovenin het gebergte vriest het.’
‘Nee, de volle Marathon Des Sables doe ik niet meer. Maar mijn zoon Jonas is 13 en hij loopt nu al sneller dan ik. Als hij 18 is doen we misschien samen toch een keer de halve Marathon Des Sables…’
Quote:
‘Mijn doel was in de eerste plaats uitlopen, en met mijn 364ste plaats van de ruim 900 deelnemers ben ik heel tevreden.’
Yves Van Haver
