Kunst maken met en op gevoel

Stekense kunstenares Fien Stevens baant zich op haar eigen manier een weg in de kunstwereld.

Als grote broer schrijft voor een krant moet het er vroeg of laat eens van komen. De eigen zuster interviewen over haar werk. Maar los van familiebanden maakt Fien indrukwekkend werk dat ook haar nieuwe uitvalsbasis Gent niet onberoerd laat.

Ik ontmoet Fien in haar atelier in Gent, waar ze sinds kort haar tenten heeft opgeslagen in de buurt van de Visserij. ‘Ik ben blij dat ik terug een eigen atelier heb’, vertelt Fien blij. Dat atelier is gevuld met nauturlijk licht dat via het raam naar binnen vloeit. Er staan heel wat grote werken en op zware metalen platen liggen klonters vers als dikke brij tussen penselen en potten.

Dat Fien ooit op grote doeken in een eigen atelier zou werken, was voor iedereen die haar al lang genoeg kent vanzelfsprekend. ‘Het kunstzinnige is aangemoedigd van thuis uit. We hebben vroeger allemaal tekenschool gedaan’, gaat Fien verder. ‘In de tekenschool is ooit een werk van mij in het jaarboek verschenen, vanaf toen heeft mama dat sterk aangemoedigd. Het is me wel een beetje met de paplepel gegeven.’

Van de tekenschool naar de midelbare school, daar koos Fien, met een kleine duw van thuis uit, voor kunst op de Berkenboom in Sint-Niklaas. ‘Tot mijn derde jaar heb ik daar school gevolgd. Ik had wel het gevoel dat op de Berkenboom het kunstzinnige heel erg streng en rechtlijning was. Ik ervaarde geen vrijheid. Toen heeft mama me aangeraden om eens te gaan luisteren bij Sint-Lucas in Gent.’ Niet toevallig de school waar de mama zelf kunstonderwijs gevolgd had tijdens haar schooljaren.

Ze hebben me altijd gezegd dat ik ne poot heb. Een agressieve toets. Iets ritmisch

FIEN STEVENS

Vrijdenkend Gent

Vanaf haar vierde jaar verkast Fien van Sint-Niklaas naar het Gentse. ‘In die school ervaarde ik veel meer vrijheid. Dat was zalig. In het begin zat ik op een internaat van de school zelf. Het was heel erg leuk om mensen te leren kennen, er waren er ook veel anderen in mijn gang die nieuw waren, dus ik was niet alleen.’

‘Maar na verloop van tijd maakte ik meer vrienden buiten het internaat en dan werd het lastiger. Het internaat had strikte regels. Na school was er studie, dan avondeten, dan weer studie. Ik zag hoe mijn vrienden na school de stad in gingen, en dan vond ik het internaat niet meer zo tof’, lacht Fien.

‘Na een jaar ben ik gestopt met het internaat, en ben ik beginnen pendelen elke dag. Ik had ook wel vrienden waar ik af en toe eens kon bij blijven slapen.’

LUCA Na Lucas

Fien vervolgt haar studies na het middelbaar bij LUCA School of Arts. ‘Dat was verder in de voetsporen treden van mama’, gaat Fien verder. ‘Daar ben ik Schilderkunst gaan studeren. Het eerste jaar lieten ze me werken rond stillevens, maar vanaf dan werd je eigenlijk vrijgelaten om je eigen weg te zoeken binnen de opleiding. Vrijheid om te experimenteren. Ik had daar wel moeite mee. Eigenlijk heb ik pas in mijn derde jaar Bachelor beseft dat ik heel veel moeite heb met de vraag Wat moet ik schilderen? Ik schilder en teken graag, maar wat ik juist schilder en welk verhaal dat dat schilderij moet vertellen, is veel complexer dan het gewoon graag doen.’

Complexe materie

‘In mijn derde jaar Bachelor had ik vaak heel complexe zaken die ik wou schilderen, om het toch interessant te maken, waardoor ik soms de materie vergat. Daarom heb ik toen, na een aantal mindere jury’s, besloten om mijn derde jaar opnieuw te doen. Ik voelde me nog niet klaar om aan een master te beginnen.’

Fien herbegint vanaf nul en vindt haar stijl uiteindelijk in abstract werk: ‘Abstract werk is meer gevoelsmatig. Je hoeft geen verhaal te vertellen. In mijn kunst zit gevoel. Maar ik heb daar mijn atelier voor nodig. Ik heb een aantal maanden geen atelier gehad, maar zodra ik hier binnenstapte, voelde het meteen goed. Ik pikte de draad weer op en kon schilderen.’

Ne poot

‘Ze hebben me altijd gezegd dat ik ne poot heb. Een agressieve toets. Iets ritmisch. Dat komt nu veel beter tot zijn recht dan wanneer ik figuratief schilderde. Toen was ik die poot’, Fien lacht: ‘even kwijt.’

Momenteel werkt Fien aan haar master. Die heeft ze opgesplitst in twee jaar: ‘Vorig jaar heb ik mijn praktijk gedaan, nu werk ik aan mijn thesis. Maar daarom had ik dus dit jaar geen atelier meer op school. Daarom ben ik blij dat ik dat vandaag weer heb.’

Toekomstmuziek

De toekomst blijft in de schilderswereld, vertelt Fien: ‘Ik ben sinds kort student zelfstandige om geld te kunnen verdienen met mijn werk. Zo heeft het café waar ik werk, de Marimain, onlangs een werk van me gekocht, maar ook bij mama thuis in Stekene hangt al een groot werk van mij aan de muur.’

‘Daarnaast loop ik nu ook stage bij Gallery Barbé in Gent. Ik hoop daar wat ervaring op te doen, maar ook een beetje te netwerken naar de toekomst toe.’

Volgend jaar komt Fien, als alles goed gaat, in het werkveld. ‘Ik moet nog ondervinden wat ik wil gaan doen. Misschien lesgeven, maar hoe dan ook blijf ik in de kunstwereld hangen. In een gallerij werken lijkt me ook wel leuk. Ik ben vooral heel erg blij dat ik van mama altijd alle kansen heb gekregen, en nu nog krijg.’

Info
@fien.stevens op Instagram